Mijn kinderen zijn druk – en ik ben geen strenge moeder…

Vandaag heb ik eens bewust stil gestaan bij het drukke gedrag van mijn kinderen tijdens het ontbijt en hoe ik erop reageer. En wat wel en niet werkt. En als ik toch bezig ben, sta ik ook stil bij mijn manier van opvoeden. Of moet ik zeggen van ‘niet-opvoeden’. Werkt mijn losse opvoeding drukke en praatgrage (of praatzieke?) kinderen in de hand? De prinsjes/prinsesjes van tegenwoordig, waar vaak zo neerbuigend over gesproken wordt. Hieronder lucht ik eens mijn hart.

Mijn kinderen hebben praten als hobby

Vooral de mond van mijn oudste kindje staat soms geen moment stil. Zo ook bij het ontbijt vanmorgen. Meneer was om half 7 wakker en mocht even tv kijken. Om 7:15 waren we aangekleed beneden en kon het aankleed- en ontbijtritueel beginnen. Mijn oudste zoontje had daar alleen totaal geen zin in. Er kwamen alleen maar brutale en vieze woorden uit zijn mond. Wilde nergens aan meewerken. Ik zei ‘Er komen nu alleen maar mieren uit je mond, als er weer bloemetjes uit je mond komen kunnen we weer praten’.  Oh opbiechten: eerst was het (geërgerd) ‘er komt poep uit je mond, maar hier heb ik snel mieren van gemaakt’. Geen effect. Na een tijdje obscene en brutale dingen gehoord te heb raken mijn man en ik het zat en werden we boos. Even op de gang afkoelen. En hielp het? Nee…

Wat hielp wel? Bedenken dat meneer gisteren en vandaag misschien niet zo lekker in zijn vel zit. Op school in groep 3 wordt veel van hem gevraagd. Of hij heeft gewoon eten nodig? Iets met een laag suikerpeil? Ik help hem dus maar met aankleden en hopen dat het aan tafel beter gaat. En ja, na de eerste hap pap beginnen er al wat bloemetjes uit zijn mond te komen. De rest van de tijd aan de ontbijttafel blijft hij doorpraten, maar iig nauwelijks nare dingen uit zijn mond.

Wat mijn man goed deed: mijn oudste zoontje een dikke knuffel geven aan tafel en zeggen ‘wij willen ook geen ruzie met je, we willen het gewoon gezellig met je hebben’.

Misschien voor volgende keer: niet direct beginnen met ‘wil je je aankleden/wil je aan tafel zitten’, maar even aftasten hoe mijn zoontje zich voelt. En op de bank zitten en met hem gezellig praten. Dan is het sowieso al wat gezelliger en wil hij wellicht ook beter luisteren. Maar men, dat echt goed contact maken vind ik soms nog wel lastig. Vooral als je ’s morgens veel dingen gedaan wilt krijgen. Ik kom vaak niet verder dan vragen als ‘Heb je lekker geslapen? Heb je een leuke droom gehad? Hoe voel je je?’. En dan geeft je zoontje ook vaak nog eens een cryptisch antwoord dat ik niet begrijp en niet op kan voortborduren. En dan ja, ga ik toch weer vrij snel door naar de orde van de dag. Echt verbinding heb ik dan ook niet gemaakt… Communicatie met je kind is echt nog niet zo gemakkelijk! Verschillende golflengtes? Of vindt mijn zoontje het lastig zich te uiten?

Ok, aan de ontbijttafel

Oudste zoontje praat lekker door. Kleine broertje doet ook mee met continu praten. Ik kan er niet echt een touw aan vastknopen wat ze zeggen. Een echt gesprek houden lukt niet. Ik vraag of ze ook af en toe hun mond willen houden en willen concentreren op eten. Luisteren ze? Nee, ze praten in hun eigen straatje gewoon door. Ze moeten een paar keer terug naar tafel gedirigeerd worden, want er moet naar de wc gegaan worden en de kat moet ook eten hebben (‘Vooruit, eet eerst drie stukjes brood en dan mag je de kat wat brokjes geven’).

Wat ik goed vond gaan: als ik niet uitkijk ben ik continu aan het meepraten met ze. Dit keer hield ik mij wat stiller. Met gebarentaal (wijzen) kom je trouwens ook een heel eind. Ik zei ‘ik let nu op mijn eten, dus praat niet mee’. Voor jezelf is het rustiger in ieder geval. Je voelt je minder hysterisch. En je hoopt zo het goede voorbeeld te geven. Als ik vraag ‘Wil je proberen minder te praten en te letten op je eten?’ – heeft het helaas geen effect.

Voornemen voor de volgende keer: Ik neem mij voor de volgende keer mijn vraag te herhalen en te vragen of ze gehoord hebben wat ik heb gezegd. En of ze met mij rekening willen houden.

Het praten gaat wel de hele tijd door. Jongste klimt zelfs nog op tafel en met zachte hand leid ik hem weer naar zijn stoel. Streng toespreken? Men ik heb er even de puf niet voor. Ben al aardig leeggezogen door het continue gepraat en drukke gedoe aan tafel. En optillen doe ik niet met mijn dikke zwangere buik. De laatste 5 minuten nog even de tablet met filmpjes op tafel en dan zit het eten binnen mum van tijd in hun mondjes.

Ok, op naar school

De jongens zijn onderweg in een opperbeste bui en rennen vooruit, al verstoppertje spelend. Hebben lol met elkaar. Daar kan ik dan wel weer van genieten. Hoe fijn ze kind zijn. Lekker uitgelaten. Ik geef ze misschien best veel vrijheid. Andere kinderen lopen netjes naast hun ouders mee naar school……. Andere keren lopen ze trouwens wel gewoon naast mij. Allebei druk pratend tegen mij. Praten is tenslotte hun hobby. De ene keer voer ik twee gesprekken tegelijk. Een over de babyslakjes op straat en een over de vliegtuigsporen die in de lucht kruizen maken. Andere keren moeten ze om ste beurt praten.

Mama en praten

Ik vind mezelf niet zo’n beste gesprekspartner. Ik beperk mij voornamelijk tot koetjes en kalfjes. Over de kat die de laatste tijd veel kotst of de reparatie van de wasdroger die 170 euro kosttte. Dingen die mij bezig houden, maar er zijn leukere onderwerpen om over te praten. Ach, heb ik denk ik genetisch van mijn vader. Die kan soms ook zo lekker van de hak op de tak zeveren aan een stuk door. Verder heb ik een schat van een vader hoor!

Op mijn werk kan ik gelukkig nog wel leuk over mijn vak praten. Maar meepraten over Netflix, festivals, films, wat in de wereld gebeurt, foodtrucks, zin van het leven persoonlijke ontwikkeling etc. is er niet (meer) bij. Ik voel mij wat dat betreft nogal saai. Wat ik over de wereld meepak is wat ik op Facebook zie verschijnen. Social media is heerlijk vluchtig. Gezegend zijn de ouders van jonge kinderen die het voor elkaar krijgen kranten te lezen.

Als ik de hele dag praat, word ik moe

Overdag als ik thuis ben met de kinderen kunnen ze best veel aan mij hangen. En daar word ik op een gegeven moment moe van. Ik ben er nu achter waarom ik dan zo moe word. Dit komt omdat ik continu praat. Om ze te corrigeren of om vragen te beantwoorden of als ik een verhaaltje meespeel met de poppetjes in het lego-kasteel of playmobil-poppenhuis. Ik zeg tegenwoordig vaak ‘Mama kan nu even een paar minuten niet praten, want ik word moe van praten’. Andere alternatieven om aan mijn stille momenten te komen:

  • oudste zoontje naar buiten dirigeren om te kijken of er andere kinderen buiten zijn om mee te spelen.
  • jongste zoontje met de duplo of treinbaan laten spelen, waar hij heel zoet mee is.
  • waterverfen, is een knutselding waar mijn kinderen rustig van worden. Kleien is bijvoorbeeld minder geschikt, want dan moet je toch continu praten over wat je aan het maken bent.
  • met zijn allen champignons, mozarella en tomaten snijden voor de pizza. Of komkommer snijden voor de sla. Heel zen.
  • naar de speeltuin. Kinderen klimmen of darren rond, jij kunt met wat geluk op een bankje zitten in stilte. Ok, praten met andere moeders of buurvrouwen misschien dan. Dat vinden de jongens nooit leuk dat er van hun praattijd tijd af gaat, maar dan zeg ik dat ik soms ook met grote mensen wil praten.
  • de tv/tablet, heerlijk even pauze.

In de auto: gaan ze slapen of niet?

Ok, nu ik toch mijn hart aan het luchten ben. Even in de auto zitten kan heel rustgevend zijn. Dan kunnen mijn man en ik zelfs even met elkaar een gesprek voeren. Of gewoon samen naar Radio 1 luisteren om wat van de wereld mee te krijgen. Dit is regelmatig het geval als we op de terugweg van iets zijn. De kinderen zijn dan vaak moe van dagje uit en liggen te slapen. Of staren rustig voor zich uit, uit het raam. Op de heenweg zijn de jongens nog vol energie en moeten ze stilzitten in de auto. Een grote straf voor ze. Dan heb ik of de keuze om lekker voorin te blijven zitten, met als gevolg ruzie op de achterbank. Of ik ga achterin boekjes voorlezen en doe met ze ‘ik zie ik zie wat jij niet ziet’. Is trouwens geen garantie dat er geen ruzie komt. Want welk boekje moet eerst gelezen worden.

Getver, zit ik nu toch weer te klagen?

Men, ik merk dat ik mijn hart moet luchten.. Boven begin ik toch weer klagerig te worden. Ok, klagen gaat mij wel gemakkelijk af…. Het is hoe dan ook een onvergetelijke reis om kinderen te hebben. Omdat je jezelf zo heerlijk tegen komt! Je word langzaam bewust van je zwakke kanten, ermee aan de slag gaan is stap 2. Ach, ik ben nog wel even ouder, heb nog even de tijd. Buiten dat geeft ouderschap genoeg bijzondere momenten. Spontane knuffels van je kinderen of lieve dingen die ze soms zeggen. En trots als je kind begint met lezen. Die compenseren toch alle momenten dat je je minder blij voelt. En met je partner bv gezin bent ipv getrouwd stel.

Geen strenge moeder

Ik ben geen strenge moeder. Als ik mijn verhaal zo teruglees zou het wel goed voor mijn kinderen zijn geweest als ik ze wat korter had gehouden hier en daar. Dan had ik het voor mezelf ook gemakkelijker gemaakt aan bijvoorbeeld de ontbijttafel. Mensen die zeggen dat ik mijn jongste zoontje wat meer moet aanpakken, moet ik gelijk geven. Ik ben zelf als persoon best een pleaser en please hem ook te vaak.

Als hij de boodschappen op een bepaalde manier in het karretje wil hebben, laat ik hem lekker gaan en zal ik hem daarin niet in de weg liggen. Als hij een woedeaanval heeft in de auto en gaat trappen tegen de passagiersstoel ervoor, laat ik hem uitrazen. Ik weet niet hoe ik anders zou moeten ingrijpen en heb geen zin/puf om te schreeuwen in de hoop boven zijn geraas uit te komen.

Wat voor middelen hebben ouders om hun kind op zulke momenten in te dammen? Speelgoed afnemen/weggooien, dreigen dit te doen, de hele dag niet op de tablet laten, op de gang zetten, schreeuwen, roepen ‘nu ophouden met…/doe eens even normaal’, dreigen met de koude douche, zonder eten naar bed?

Ok, nee verkopen blijft een goede om grenzen aan te geven. En ik zeg ook heus wel. ‘Nee, nu gaat de tv uit. Nee, je krijgt geen snoepjes meer. Nee, we gaan nu naar huis.’ Dit kun je gebruiken voor de momenten dat je als ouder zelf iets kunt weigeren of doen (tv uitzetten). Maar hoe los je het op als je kinderen zich vervelend gedragen in de wachtkamer van de dokter? ‘Nee, nu moet je rustig doen?’ En wat als ze niet luisteren? Wat voor machtsmiddel heb je dan nog?

De artikelen over opvoeden die ik langs zie komen op Facebook geven naar mijn mening weinig concrete tips over hoe je je kind kunt corrigeren. Uitspraken als ‘ouders moeten weer eens gaan opvoeden’. Die kom je wel tegen, maar wat dit ‘opvoeden’ dan inhoudt is mij onduidelijk. Ik probeer zelf liever te bedenken wat er achter ongewenst gedrag zit. Moe, honger, emoties? Meestal is het, naar mijn idee, behoefte aan goed contact/verbinding. Zich gehoord willen voelen. Valkuil is om dit niet te zien en als ouder vervelend tegen je kind te gaan doen in de hoop hem te corrigeren.

Dat maken van verbinding is iets waar ik nog wel aan wil werken. Om echt door te krijgen wat omgaat in het drukke bolletje van je kind. Wat ik er nu vaak maar moeilijk uitkrijg. Mijn aandachtspunt… Leren om de juiste vragen te stellen.

Mijn ervaring is dat ouders die hun kinderen wel weten kort te houden en elk ongewenste gedrag de kiem insmoren (door boos worden, dreigen, speelgoed afpakken wathever), rustigere kinderen hebben. Die zijn bescheiden. En die blijven wel rustiger in de wachtkamer bij de dokter. Mijn kinderen vervelen zich snel in de spreekkamer en dan moet entertainmentbureau mama open..

Aan de andere kant kan ik er ook op bepaalde momenten van genieten dat ze zo uitgelaten zijn. Ze zijn niet verlegen en zijn nieuwsgierig naar alles wat er om hun heen gebeurt. Je kunt gerust een gesprek met ze aangaan. Kinderen die kort gehouden zijn, zijn meer op zichzelf en minder naar buiten gericht, is mijn indruk. Oh ja, en niet te vergeten dat een en ander ook afhangt van hun karakter en temperament ;-). Het ene kind is rustiger dan het andere natuurlijk.

Ach, ik kan nog wel uren doorgaan met praten. Haha, op de computer ben ik dus wel een spraakwaterval… trouwens ;-). Reageer gerust als je je herkent in mijn verhaal. Of tips hebt hoe je je kinderen als ze zich misdragen op een respectvolle manier corrigeert.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.