Na de geboorte van de kleine was ik toch wel in shock. Daarbij stond ik ook nog eens strak van de hormonen. Ik vond het allemaal niet meteen leuk. Ook wel cool hoor, maar vooral onwerkelijk. Ik moest incasseren dat borstvoeding geven gewoon niet ging lukken. Dat ons zoontje het syndroom van Alagille heeft. En dat je je eigen egoistische en luie leventje gedag moet zeggen: hup aan de bak! Luiers verschonen: huppattee!
Die luiheid is er nu aardig vanaf, alleen ’s morgens val ik er vaak nog in terug. Kreunend en steunend opstaan. Nee dat krijg ik er maar niet uitgebrand. Ik had altijd al een ochtendhumeurtje. Maar voor de rest ben ik aardig gedrild.
Hoera ik klaag minder
De grootste verbetering die ik de laatste maanden zie, is dat ik veel minder klaag over slaapgebrek en weinig tijd voor mezelf. Hehe, want wat heb ik toch veel lopen klagen dat ik het zo zwaar vond. Het is een wonder dat vriendinnen hun kinderwens niet hebben opzij gezet erdoor. Ik verval er nog wel eens in terug. Vooral als ik een zombi ben van slaaptekort. Dan verontschuldig ik me, maar eigenlijk is het ook een beetje klagen..
Charmant moeder zijn
Vriendinnen van mij zijn toch veel charmanter moeder vind ik. Daar heb ik respect voor. Ze hebben het ook wel over dingen waar ze mee zitten, maar richten zich op het positieve en vrolijke.
Verwend nest
Soms vraag ik mezelf af of ik de einige moeder ben die soms trekken vertoond van een verwend nest.. Zucht. Ik vind het heerlijk om met de jongens naar buiten te gaan. Dan geniet ik volop. Maar thuis als ze na 1 minuut zijn uitgespeeld en ik moet meespelen met duplo doe ik dit niet. Ik ben gewoon geen duplo-mens.
Ik stel dan voor een boekje te lezen, lekker op de bank. Of we gaan samen afwassen, lekker nuttig bezig zijn, dat geeft voldoening en daar geniet ik van. Gelukkig doet de oudste leuk mee, met glijbaantje spelen in de wasbak. Naja zolang mijn man duplo wel leuk vindt komen ze aan hun duplotrekken.
Anyway, het gaat beter. Ik hoop dat laatste klaagneiginkje te overwinnen. En hopelijk ben ik dan de moeder die fulltime geniet. Of is dat uberhaupt een utopie? Ze bestaan vast en ik heb respect voor ze.
En dan nog een portie schuldgevoel en twijfel
Het ergste is dat ik mezelf dan hoor klagen en dan vaak erna een schuldgevoel krijg: ‘je mag dankbaar zijn dat je ze hebt, hoe kun nu zo klagen’. En dan het gevoel twijfel: ben ik wel een goede moeder? Je moet het allemaal maar in je eentje intern met jezelf zien te rooien, met al die gevoelens. Erover praten is niet makkelijk. Over de positieve kant van kinderen praten vind iedereen geweldig, maar er heerst een taboe over om te praten over de pittige kanten ervan. Of mensen hebben zoiets van: ‘je wilde toch zelf kinderen?’. Slechts met een paar mensen in mijn omgeving kan ik over die dubbelzinnige gevoelens van moederschap praten. Die mensen koester ik!
Even de schouders eronder
Als je kinderen lief naar je lachen, of als ze vrolijk op zondagmorgen in je bed rondspringen is dat een mooi gevoel. Maar door de dag heen, is het druk. Mijn truc (afgekeken van een collega): zet je schouders eronder en doe je best om leuke dingen te verzinnen: waar zijn leuke speelplaatsjes? Maar eens zo’n speelparadijs proberen? En bij een speeltuintje niet alleen op een bankje blijven hangen, maar meedoen en zandkastelen bouwen. Met ze bezig zijn. Het kost wat moeite en goede wil en energie, maar het betaalt zich terug. Je kinderen vinden het fijn die aandacht en het geeft jou ook een goed gevoel dat jullie met zijn allen een leuke dag hebben gehad.
Het scheelt ook in je bloeddruk als je kinderen tevreden zijn, minder ergernissen. Alhoewel, mijn bloeddruk stijgt nog steeds als Oscartje blijft draaien, blijft draaien, tijdens het verschonen. Oeps, ik klaag weer, zit beetje in mij ben ik bang.
Hulde aan de vaders en moeders!