Mijn jongste zoontje heeft een sterke wil. Als ik iets van hem wil, moet ik dat op een bepaalde manier inkleden. En vooral niet eisen dat hij het direct uitvoert. Als dingen niet gaan zoals hij wil en iets direct moet gebeuren, bijvoorbeeld de overstap van zomerjas naar winterjas voordat ik oudste broer naar school moet brengen, gaat hij uit zijn plaat. Zo liep ik van huis naar school met een schreeuwend jongetje met rood hoofd.
Hoewel hij snel boos is, kan hij ook een schatje zijn. Geeft hij je spontaan een knuffel. En hij kan zo lief spelen met poppetjes en auto’s. ‘Hij wint je om zijn vingertje’, zeggen de mensen dan in mijn omgeving die ook zijn andere kant kennen. Mja…
Ik probeer zijn wil waar mogelijk te respecteren. Als hij een zekere mate van regie heeft, geeft dit hem rust en grip alles wat om hem heen gebeurt. We hebben toch een best gehaast en druk leven. Hij heeft soms gewoon bepaalde dingen in zijn hoofd en is daar lastig van af te brengen (net als zijn moeder soms ;-)) Dit maakt hem lastig te domineren in ieder geval.
Mijn oudste zoontje is veel flexibeler. Als ik hem dingen goed uitleg, accepteert hij hoe dingen gaan. Bij mijn jongste zoontje maakt dit niet veel in druk. Hij handelt er iig niet direct naar, maar via een omweg doet hij dan wel wat ik zeg. ‘Ok, je mag nog 5 minuten spelen, maar daarna gaan we ontbijten.’ Dan komt hij uiteindelijk wel. Op de gang zetten, als hij niet aan tafel komt, doen we ook wel eens. Maar dat doe ik liever niet, raakt hij erg overstuur.
Wat mij verder opvalt bij mijn dwingende jongste zoontje (hij is nu net 4 jaar) is dat hij nog niet goed doorheeft hoe zijn boosheid en woede op anderen overkomt. Als ik zeg dat onze oren en de oren van de buren pijn doen als hij schreeuwt, begrijpt hij dat niet. Of heeft er iig geen interesse in.
Help, ben ik dan echt zo’n slappe moeder?
Van mensen in mijn omgeving hoor ik alleen maar dat ik strenger moet zijn en hem moet aanpakken. Zij kunnen echt niet aanzien hoe ik bezig ben met pappen en nathouden. Daarom vond ik het webinar van Karla Mooy van ontspannenopvoeden.nl zo verhelderend. Zij geeft aan dat strenger zijn bij temperamentvolle kinderen vaak niet werkt. Dat je kind zich gehoord wil voelen. En hoe je daarin kunt voorzien. Ik heb veel aan haar webinar gehad en wil toch hier alvast mijn eye-openers met je delen.
Wat wel werkt
Karla gaf nog een paar algemene tips die goed kunnen werken bij temparamentvolle kinderen. Dit is niet een volledig overzicht, maar wat bij mij is blijven hangen. Ik probeer deze waar mogelijk toe te passen.
- Straffen en belonen werkt als er een logische consequentie is. Ik gebruik dit principe nu wel eens: ‘als je nu je schoenen aan doet, kunnen we langer op de kinderboerderij blijven’. Bij het traditionele straffen ga je dwingen en ben je de baas over het kind. En daar zijn temperamentvolle kinderen nu net allergisch voor.
- Zoek de verbinding – samenwerken
- Werk aan je onvoorwaardelijke acceptatie van je kind zoals het is – vergroot deze basishouding zodat je een goede band krijgt. Ok, dit is nog een beetje vaag voor mij.
- Luister goed naar wat je kind zegt – dan pas naar een oplossing zoeken. En vraag je kind of kinderen om zelf tot een oplossing te komen. Dat laatste werkt trouwens echt! En dan hoef je zelf even niet scheidsrechter te spelen.
- Vraag ‘wat er aan de hand is’ in plaats van ‘wat doe je daar?’. Bij de eerste vraag krijg ik tenminste antwoord, als mijn kinderen ruzie hebben.
Als ik nou wat ruimer in de slappe was zat, had ik hulp op maat van Karla ingeroepen. En dan hopen dat ik mijn man meekrijg.. Dat is nog maar de vraag, want hij vindt het allemaal maar soft…