Afgelopen weekend de verjaardag van Oscar gevierd. Ik kan nog steeds niet bevatten dat hij al een dreumes is, baby-af! Afgelopen jaar is omgevlogen, terwijl bij Midas het eerste jaar wel 2 jaar leek te duren. Zo’n verschil!
Van Midas herinner ik mij nog zo goed dat we hem ’s avonds maar meenamen naar het park. Hij wilde toch niet slapen. Wat waren we altijd druk met hem. Overdag was hij ook veel wakker. En dan nog het feit dat hij slecht at en dronk. En die harde hoestbuien waardoor hij telkens zijn eten eruit gooide en dus niet goed groeide. Om van de ziekenhuisbezoekjes ivm alagille-syndroom maar niet te spreken.
Met oscar ging het allemaal zo veel soepeler! Lag dat aan Oscar? Niet helemaal. Omdat je weet wat je te wachten staat bij de tweede scheelt het de helft aan impact. Je zit minder te zuchten en steunen als je er ’s nachts uit moet. Je bent al doorgewinterd en gehard.
Ik vergeet alleen bijna ’te genieten’. Die babytijd is zo bijzonder, eigenlijk moet je er continu bij stilstaan en dus ‘genieten’. En het niet weg laten glippen, door de waan van de dag en het continu met dingen bezig zijn. Ach ja, ooit zou ik wel een derde willen. Dus misschien kan ik nog voor de rebound gaan.
Ook al is mijn jongste geen baby meer, ik zal de komende tijd proberen de huidige pagina’s nog wat op te fleuren en aan te vullen. Misschien nog eens een blog als terugblik. Of gewoon een mijndreumestips.nl? Even kijken.. Tijd is beperkt. Dit doe ik nu in de trein op weg naar huis.